Etrafımızı sardık duvarlarla
Ne bahçe kaldı ne de tarla
İçimizde dertlerimiz tonla
Kaldık şehir dolusu betonla
Toprakla kesildi irtibatımız
Nefessiz kaldı ruhlarımız
Secdeyi unuttu alınlarımız
Cinnet geçirir insanlarımız
Artık cıvıl cıvıl değil çocuklar
Evin neşesi de sayılmıyorlar
Kızıp duruyor anne-babalar
Üç evlada kalabalık diyorlar
Hâsılı içimizde harlanır alev
Gel de bu kahırlı hayatı sev
Yutuyor bizi sığındığımız ev
Ev değil, sanki koca bir dev
Kuşatır yüz milyonları odalar
Oda bedene beden cana dar
Keder de olmuş dünya kadar
Yine de ümitsiz değiliz, lakin
Bizi gözeten bir Allah’ımız var
Şimdi kaldır ellerini semaya
Bütün benliğinle sarıl duaya
Şehir engel değilken manaya
Ahvalini arz ediver el-Hayy’a
Özgür ol, dön sırtını masivaya
(…)
